jazz
Włodzimierz Nahorny | Muzyka jazzowa
Pośród artystów reprezentujących muzykę jazzową dotychczasowymi laureatami Złotego Fryderyka byli Andrzej Kurylewicz, Jan Ptaszyn Wróblewski, Jerzy Duduś Matuszkiewicz, Zbigniew Namysłowski i Wojtek Karolak. Tegoroczny laureat tej prestiżowej nagrody, Włodzimierz Nahorny, również należy do panteonu najwybitniejszych artystów polskiego jazzu, zapisał się złotymi głoskami nie tylko w historii muzyki jazzowej i rozrywkowej – jego bogata i rozległa twórczość wykracza daleko poza granice obu gatunków. Znakomity pianista, saksofonista, flecista, kompozytor, autor przebojów, twórca muzyki teatralnej i filmowej, aranżer i lider obecny jest na estradzie już ponad pół wieku. Jesienią tego roku skończy 70 lat.
Włodzimierz Nahorny urodził się 5 listopada 1941 roku w Radzeniu Podlaskim. Przeszedł wszystkie szczeble muzycznej edukacji. Jest absolwentem PWSM w Sopocie w klasie klarnetu (1960-64). W maju 2009 r. Włodzimierz Nahorny obronił pracę doktorską pod tytułem „Twórczość Fryderyka Chopina jako źródło inspiracji w muzyce jazzowej”. Wykłada obecnie na Akademii Muzycznej w Gdańsku.
Karierę muzyka jazzowego rozpoczął jeszcze jako licealista, gdy w 1959 utworzył swój pierwszy kwartet Little Four. W tym samym czasie nawiązał współpracę z legendarnym teatrem studenckim Bim-Bom, grał w North Coast Combo, a także – jako klarnecista – w zespole tradycyjnym Tralabomba Jazz Band. W 1962 roku zadebiutował na festiwalu Jazz Jamboree w Warszawie grając na saksofonie altowym w Big Bandzie Jana Tomaszewskiego.
Na krajowej scenie wypłynął w roku 1965, triumfując na Jazzie nad Odrą we Wrocławiu, gdzie zdobył dwie pierwsze nagrody – solistyczną oraz ze swoim triem zespołową. W 1966 roku otrzymał II nagrodę na Światowym Konkursie Jazzu Nowoczesnego w Wiedniu (w jury zasiadali m.in. Joe Zawinul i Julian „Cannonball” Adderley), zaś rok później, również w Wiedniu, wywalczył I nagrodę indywidualną (oraz II zespołową), którą wręczył mu osobiście sam Duke Ellington!
Druga połowa lat 60-tych to okres współpracy z Andrzejem Trzaskowskim (m.in. coroczne wyjazdy na International Jazz Workshop w Hanowerze i Hamburgu, udział w sesji „Seant” Sekstetu Trzaskowskiego z Tedem Cursonem), Andrzejem Kurylewiczem, nagranie pierwszej autorskiej płyty pt. „Heart” (1967), początek długoletniej kolaboracji ze Studiem Jazzowym PR Jana Ptaszyna Wróblewskiego.
Pod koniec dekady objawił się też Nahorny jako pionier fuzji jazzu i rocka na koncertach i w nagraniach ze słynną grupą Breakout, z którą nagrał trzy płyty, m.in. „Na drugim brzegu tęczy”. Epizod ten przyniósł mu olbrzymią popularność.
W roku 1972 na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu Nahorny zdobył I nagrodę za piosenkę „Jej portret” (ze słowami Jonasza Kofty, w wykonaniu Bogusława Meca). Piosenka ta stała się jednym z największych przebojów polskiej muzyki rozrywkowej, jednym z trzech najpopularniejszych polskich „standardów jazzowych”, obok kołysanki „Rosemary’s Baby” Krzysztofa Komedy i „Polskich dróg” Kurylewicza.
Pod koniec lat 70. Nahorny na dłuższy czas usunął się w cień, angażując się jako muzyk orkiestrowy na pasażerskich statkach oceanicznych. Powrócił na polskie estrady w pierwszej połowie lat 90., ze zdumiewającą energią, zaskakując fajerwerkami pomysłów i artystycznych wzlotów.
Od 1993 roku prowadzi własne Trio (z Mariuszem Bogdanowiczem – kontrabas, Piotrem Biskupskim – perkusja) oraz Sextet (Dorota Miśkiewicz – wokal, skrzypce; Henryk Gembalski – skrzypce, Wojciech Staroniewicz – saksofon tenorowy i sopranowy, Bogdanowicz – b, Biskupski – dr).
Ze zespołami tymi dokonał wielu nagrań, dając się poznać jako subtelny, ale i błyskotliwy technicznie pianista, obdarzony fantazją i liryczną wrażliwością kompozytor, a także nowatorski interpretator – na gruncie jazzu – muzyki Chopina, Szymanowskiego, Karłowicza. Ambitną serię jazzowych interpretacji wielkich polskich klasyków zainicjował w 1997 roku projekt „Nahorny-Szymanowski Mity” – 1997. Trzy lata później płyta „Fantazja Polska – Nahorny-Chopin” uzyskała nominację do nagrody Fryderyk w kategorii Jazzowy Album Rok, zaś sam Nahorny został laureatem Fryderyka w kategorii Jazzowy Muzyk Roku. W 2002 roku ukazał się „Koncert – Nahorny-Karłowicz” z gościnnym udziałem K.A. Kulki i Janusza Strobla. To tylko wybrane nagrania Nahornego z tego niezwykle twórczego i płodnego okresu.
W 2008 Status Złotej Płyty uzyskał album „Pogadaj ze mną” zawierający 16 piosenek skomponowanych przez Włodzimierza Nahornego do wierszy Wojciecha Młynarskiego. Najnowsze przedsięwzięcie Nahornego to wydany w listopadzie 2010 roku album „Chopin Genius Loci”, zawierający nagrane w Sekstecie utwory Chopina, Szymanowskiego, Maciejewskiego oraz lidera.
W styczniu 2011 r. Włodzimierz Nahorny otrzymał na Wawelu z rąk Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Od samego początku kariery, która trwa już całe półwiecze, tegoroczny laureat Złotego Fryderyka wzbudza powszechny szacunek, uznanie i sympatię.